Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Ο ΧΟΡΟΣ ΠΟΥ ΜΑΓΕΨΕ ΤΟΥΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ ΣΤΟ 17ο ΓΑΒΟΥΣΤΙΜΑ, ΟΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ Ο ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΗΡΙΟΠΕΤΡΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ...(1 video)

ΚΙΟΡΟΓΛΟΥ: ένας χορός των προσφύγων από τη Μ. Ασία

Ο Κιόρογλου είναι χορευτικός σκοπός σε πεντάσημο ρυθμό (2+3), γνωστός στους αγροτικούς πλη­θυσμούς της Μικράς Ασίας, που μεταφέρθηκε από τους πρόσφυγες το 1923 στα νησιά του Αιγαίου, τη Μακεδονία και όπου αλλού εγκαταστάθηκαν. Στα τούρκικα «Κιόρογλου» σημαίνει «γιος του τυφλού» και αναφέρεται σε έναν περιπλανώμενο ραψωδό, πού ή φήμη του είχε διαδοθεί σε όλη τη Μικρά Ασία. Ο Κιόρογλου, σύμφωνα με τη λαϊκή πα­ράδοση και το ομώνυμο επικό τραγούδι, ήταν ένας λη­στής πολύ αγαπητός στα φτωχά λαϊκά στρώματα, γιατί λήστευε τους πλούσι­ους και βοηθούσε τους φτωχούς. Ο Κιόρογλου και το Ατ χαβασί είναι χαρακτηριστικοί 5σημοι οργανικοί σκοποί, που παίζονταν προπολεμικά στο πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους, στην Αγία Παρασκευή της Λέσβου. «Ατ χαβασί» σημαίνει στα τούρκικα «σκοπός του αλό­γου».
Ο σκοπός γνώρισε διάφορες στιχουργικές και γλωσσικές εκδο­χές. 

  • Στην ελλη­νική δισκογραφία πρωτοπαρουσιάζεται μάλ­λον το 1931-32 με την Ρόζα Εσκενάζυ στο δίσκο «Το σαλβάρι του Κιόρογλου», Odeon 1653, σε στίχους και μουσική του Σταύρου Παντελίδη ή Σμυρνιού. 
  • Από το Νίκο Διονυσόπουλο στο ΛΕΣΒΟΣ ΑΙΟΛΙΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ. Διπλό CD Α Π.Ε.Κ. 9, έχει καταγραφεί μια παραλλαγή το 1994, με την Πέρσα Πασινιού (γ. 1936).
  • Ο Γιώργος Κωνστάντζος, που έχει δημοσιεύσει «Τα τραγούδια της Σμύρνης» σε παρτιτούρες, έχει καταγράψει τον Κιόρογλου με τον τίτλο «Σαν φορούσα το σαλβάρι», σε ρυθμό όμως 4/4.
  • Από μαρτυρίες φαίνεται ότι ο σκοπός τραγουδιόταν και με τούρκικα λόγια.
Το σαλβάρι του Κιόρογλου
  
Δίσκος Odeon G.A. 1653 / 1933, Τραγούδι Ρόζα Εσκενάζυ
Στίχοι και μουσική : Σταύρος Παντελίδης – Σμυρνιός.

Άι, χάι! Σαν φορούσα το σαλβάρι,
κείνο τον καιρό, άμαν, κείνο τον καιρό.
Τα κορίτσια με κοιτούσαν,
μέσα στο χορό, μέσα στο χορό.
Ήμουν μερακλής σε όλα, αχ, σαν θυμηθώ,
τα ωραία κείνα χρόνια, δεν τα λησμονώ.

Άι, χάι! Σαν περνούσ’ από την πιάτσα,
με χαζεύανε, άμαν, με χαζεύανε.
Όλο έμορφα κορίτσια,
αχ, με ζηλεύανε, με ζηλεύανε.
Το σαλβάρι μου κοιτούσαν όλες, βρε παιδιά,
αχ, κι αυτό το γελεκάκι που’ μουν λεβεντιά.

Άι, χάι! Παίξτε μου για να χορέψω,
παίξτε βρε βιολιά, άμαν, παίξτε τα βιολιά.
Κιόρογλου για να χορέψω
παίξτε βρε παιδιά,
για να θυμηθώ ο καημένος κείνα τα παλιά,
να ξεχάσω τους καημούς μου που’ χω στην καρδιά. 

Ο Νίκος Διονυσόπουλος μας δίνει την πληροφορία ότι το «ατ χαβασί» και ο «Κιόρογλου» πιθανότατα πρωτοπαίχθηκαν στη Λέσβο από την μουσική κομπανία του Μαγιάφογλου που ήταν πρόσφυγας από το Αϊβαλί της Μ. Ασίας.

Για τη Λέσβο υπάρχουν προφορικές μαρτυρίες ότι προπολε­μικά ο σκοπός του Κιόρογλου είχε χορευτεί αντικριστά, από δύο άν­δρες με μαχαίρια.
Η εγκατάσταση των προσφύγων στη Νάουσα 

Τη δεκαετία του 1910, ο πληθυσμιακός χάρτης της Ελλάδας μεταβλήθηκε τόσο ριζικά στη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη, ώστε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 να έχει ελάχιστες ομοιότητες με εκείνον του 1900. Στη Μακεδονία, η εγκατάσταση των πάσης φύσεως προσφύ­γων υπήρξε τόσο αγροτική, όσο και αστική. Για διάφορους λόγους η κεντρική και η ανατολική Μακεδονία σήκωσαν το κύριο βάρος των νεοφερμένων. 
 
Η πόλη της Νά­ουσας υπήρξε κι αυτή τόπος εγκατάστασης 
 προσφύγων, ιδιαίτερα Ποντίων και Μικρασιατών. Οι πρώτοι 
πρόσφυγες έφτασαν στη Νάουσα το 1922. Σύμφωνα με την 
απογραφή προσφύγων του 1923, στη Νάουσα είχαν ήδη 
εγκατασταθεί 580 πρόσφυγες οι οποίοι πήραν μάλιστα τη θέ­ση χιλίων περίπου μουσουλμάνων που ζούσαν στην πόλη έως τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Πρόσφυγες συνέρρεαν καθ’ όλη τη δεκαετία του 1920. Έτσι, στα τέλη του 1926 στην πόλη είχαν εγκατασταθεί συνολικά 226 οικογένειες (789 άτομα) προσφύγων, εκ των οποίων οι 23 οικογένειες (89 άτομα) προέρχονταν από τη Θράκη, 103 οικογένειες (317 άτομα) ήταν από τη Μικρά Ασία και 100 οικογένειες (383 άτομα) κατάγονταν από τον Καύκασο. Σύμφωνα με την επίσημη ελλη­νική απογραφή του πληθυσμού που έγινε το 1928, ο αριθμός των προσφύγων είχε ανέλθει εντυπωσιακά φτά­νοντας τα 1.863 άτομα σε σύνολο 10.250 κατοίκων. 


Η επιλογή της Νάουσας ως τόπου για την εγκατάσταση αρκετών προσφύγων οφεί­λεται κυρίως στην ύπαρξη αρκετών και αποδοτικών εργοστασίων υφαντουργίας νηματουργίας και σχοινοποιίας, γεγονός που εξασφάλισε εργασία στους εξαθλιωμένους νεοφερμένους. Όπως ήταν φυσικό, οι πρόσφυγες έφεραν μαζί με τις λιγοστές αποσκευές τους και τα τραγούδια τη μουσική και τους χορούς τους, αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής τους ζωής.


  Ο Κώστας Τενεδιός πρόσφυγας από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας χορεύει τον «Κιόρογλου», με τα μαχαίρια, στην κεντρική πλατεία της Νάουσας το 1950. 
Ο Κώστας Τενεδιός ήρθε με την οικογένειά του ως πρόσφυγας από το Αϊβαλί της Μ. Ασίας το 1923 σε ηλικία 20 χρονών. Τον χορό Κιόρογλου τον χόρευε είτε μόνος με τα μαχαίρια είτε αντικριστά με την αδελφή του Καλλιόπη. Ήταν χορός που τον χόρευαν στο Αϊβαλί και μετέπειτα στη Νάουσα που ήρθαν ως πρόσφυγες. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν τον χόρευαν μόνο άνδρες σε ζευγάρια με τα μαχαίρια, αλλά και ένας άνδρας με μια γυναίκα. Από ό,τι φαίνεται στη φωτογραφία, η μελωδία του Κιόρογλου παιζόταν από τους ζουρνάδες. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι οργανοπαίχτες που βλέπουμε στη φωτογραφία είναι οι : Τράϊος Δίγκας (ζουρνά) και Θανάσης Ζώρας (νταούλι). Διακρίνονται επίσης οι Ναουσαίοι : Γιώργος Καλαϊτζής, Δημήτρης Χαμουριάδης, Τέλης Μπιλιούρης, Νίκος Ταβουλάρης, Μήτσος Μαύρος, Θανάσης Κατραντζής. Το σημείο που χορεύει είναι στη σημερινή κεντρική πλατεία της Νάουσας απέναντι από την τράπεζα Πειραιώς. Στο μέρος αυτό, ο Δήμος της Νάουσας είχε φτιάξει το 1949 παράγκες που τις παραχώρησε σε όσους είχαν καεί τα καταστήματά τους, ως πυροπαθείς, για να κάνουν μαγαζάκια. Εδώ ο Κώστας Τενεδιός είχε ένα μικρό ταβερνάκι και παραδίπλα δυο μηχανές με τις οποίες έβγαζε γκαζόζες. 

Για τον χορό, ο Σόλωνας Λέκκας, τραγουδιστής (γεν. 1946) από την Πηγή Λέσβου, αναφέρει:
«Παλιά γλεντούσαν ο κόσμος και οι γέροι ακόμα γλεντούσαν. Άμα σηκωνόταν ο γέρος να χορέψει, προτιμούσε το βαρύ σκοπό. Δυο χόρευαν στο συρτό, δυο στον καρσιλαμά, δυο στο ζεϊμπέκικο, μπορεί και μοναχός κάποιος, αλλά συνήθως σηκώνονταν και χόρευαν δυο. Οι παλιοί που χόρευαν σκοπούς με τα μαχαίρια, τα χτυπούσαν πάνω στο σκοπό, όχι με τα σχέδια που θα κάνεις. Ο «Κιόρογλους» είναι ένας χορός που οι παλιοί τον λέγανε «Πεχλιβάνης», που θα πει παλικαράς, γι' αυτό οι παλιοί τον χόρευαν με τα μαχαίρια, όχι σαν τώρα, πάνω στα άλογα».
 Χορός-Δρώμενο όπως αυτός καταγράφηκε και παρουσιάστηκε από τα μέλη του Λαογραφικού Συλλόγου Θηριόπετρας στις 6 Ιουλίου 2014.
Βιβλιογραφία
ΛΕΣΒΟΣ ΑΙΟΛΙΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ. Διπλό CD Α Π.Ε.Κ. 9 με ένθετο βιβλιαράκι. ΣΥΛΛΟΓΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΝΙΚΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Πετρόχειλος Βασίλης, Σταύρος Παντελίδης (1891-1956). Ένας Σμυρνιός συνθέτης του ρεμπέτικου, Εκδόσεις «Τρόπος Ζωής», Αθήνα 2007.
Κωνστάντζος Γιώργος, Τα τραγούδια της Σμύρνης, τ.1Β, Τα λαϊκά, εκδ. FAGOTTO.
Πολιτιστική Εταιρεία Νάουσας ‘‘Αναστάσιος Μιχαήλ ο Λόγιος’’. Νάουσα 19ος – 20ος αιώνας, Νάουσα 1999.

Πηγές
Τενεδιός Θωμάς
Μπιλιούρης Σπύρος

Πηγές στο ίντερνετ

Βασίλης Πετρόχειλος

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΙΓΑΙΟΥ
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗς
Βιογραφικά Σημειώματα Μουσικών της Λέσβου
Σόλων Λέκκας

Χρήστος Ζάλιος
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Νάουσα

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Αυτή είναι η εικόνα που θα παραλαμβάνει...

Ο κάθε Σύλλογος από εδώ και στο εξής  που θα παίρνει την εντολή για την ανάληψη του Γαβουστίματος θα παραλαμβάνει και την εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου από τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Καππαδοκικών Σωματείων κο Φάνη Ισαακίδη. Έτσι αυτή η εικόνα που βλέπετε θα ταξιδεύσει σε όλη την Ελλάδα όπου υπάρχουν Καππαδόκες...
(Έργο του Γαλανόπουλου Νεκτάριου από τον Λαογραφικό Σύλλογο Θηριόπετρας Ο Μεγας Βασίλειος).
" Το πρώτον των Χριστιανών ζηλώσωμεν σύνταγμα. Ήν αυτοίς άπαντα κοινά, ο βίος, η ψυχή, η συμφωνία, η τράπεζα κοινή, αδιαίρετος αδελφότης, αγάπη ανυπόκριτος τα πολλά σώματα εν εργαζομένη."

Στα Βούναινα το 18ο Γαβούστημα Καππαδοκών

vounaina

Μια μέρα πριν την συμμετοχή του στην μεγάλη συνάντηση των Καππαδοκών O Μικρασιατικός Σύλλογος Βουναίνων ¨Η καθ ημάς Ανατολή” συμμετείχε- με το τμήμα ενηλίκων του χορευτικού του- μετά από πρόσκληση που δέχτηκε από τον Εκ πολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο Ιτέας  (Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014) στο 3 Φεστιβάλ Πηνειού που διοργανώθηκε στις όχθες του ποταμού στην Κωμόπολη της Ιτέας του Δήμου Παλαμά .
Το Σάββατο 23 8/2014 το απόγευμα ο Μ. Σ . διοργάνωσε μονοήμερη εκδρομή στα Πετρανά Κοζάνης για να πάρει μέρος στην 17 Συνάντηση Καππαδοκών- Γαβούστημα 2014 . Στα Πετρανά ο Μ Σ συμμετείχε με το χορευτικό του και την Κυριακή ο πρόεδρος του Συλλόγου κος Ηλίας Αθαναηλίδης παρέλαβε την εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου από τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Καππαδοκικών Σωματείων κο Φάνη Ισαακίδη και ταυτόχρονα την εντολή για την ανάληψη του Γαβουστίματος το 2015.
Είναι μεγάλη τιμή και ευλογία για το Σύλλογο μας να διοργανώσει το 18ο Γαβούστιμα των Καππαδοκών στα Βούναινα τον Αύγουστο του 2015, έχουμε  ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία και σας περιμένουμε όλους, τόνισε στο Δίκτυο Μικρασιάτης, ο πρόεδρος του ΜΣ Βουναίνων Ηλίας Αθαναηλίδης.

πηγή: mikrasiatis.gr

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Η καρδιά της Καππαδοκίας “χτυπά” στα Πετρανά (φωτογραφίες και video)

Η παράδοση της Καππαδοκίας μέσα από το χορό, τα δρώμενα, τις εκθέσεις και τα παραδοσιακά εδέσματα ζωντανεύει για δυο ημέρες στα Πετρανά Κοζάνης. Η αρχή έγινε χθες Παρασκευή, ενώ οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν
σήμερα Σάββατο και θα κορυφωθούν την Κυριακή με το συνέδριο των Συλλόγων. Δείτε βίντεο και φωτογραφίες

Πηγή: kozan.gr

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Λειτουργία για πρώτη φορά από το 1922 σε ανακαινισμένο ναό στη Σμύρνη

Λειτουργία για πρώτη φορά από το 1922 σε ανακαινισμένο ναό στη Σμύρνη
Ιστορικές στιγμές έζησαν την Κυριακή το πρωί στη Σμύρνη όσοι παραβρέθηκαν στην πρώτη μετά το 1922 τέλεση θείας λειτουργίας, που πραγματοποιήθηκε στον ανακαινισμένο Ιερό Ναό του Αγίου Βουκόλου.
Ο ναός που τιμάται στο όνομα του πολιούχου της Σμύρνης είναι ο μόνος Ορθόδοξος Χριστιανικός Ναός που δεν κάηκε στην καταστροφή του 1922, βρίσκεται στη συνοικία του Μπασμανέ και πρόσφατα ανακαινίσθηκε από τον Δήμο της Σμύρνης.
Από το 1922 μέχρι σήμερα χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη, ως αίθουσα συναυλιών κλασικής μουσικής και παραστάσεων όπερας, ως αρχαιολογικό μουσείο και ως χώρος αποθήκευσης αρχαιοτήτων. Μέχρι που επισκευάστηκε.
Το γεγονός υποδέχθηκε με συγκίνηση και χαρά η ορθόδοξη ελληνική κοινότητα της Σμύρνης που ελπίζει να της παραχωρηθεί οριστικά ο ναός και να γίνει μόνιμη η χρήση του ως ελληνορθόδοξου ναού.

tsegkanews.gr

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

15 Αυγούστου 1844-15 Αυγούστου 2014

Συντάκτης Κειμένου: Αναστάσιος Κ. Παναγιωτίδης

Πέρασαν ακριβώς 170 χρόνια από τα εγκαίνια αυτής της πανέμορφης εκκλησίας στο Μιστί της Καππαδοκίας. Ένας ύμνος και ένας θρήνος για αυτήν την εκκλησία. Ύμνος προς αυτούς που την έχτισαν και θρήνος για τα 90 τελευταία χρόνια. Ελπίζω η ανακαίνιση να αρχίσει γρήγορα! Nομίζω ότι ο aρχιτέκτονας που ανέλαβε την ανακαίνιση θα βρίσκεται στα Πετρανά στο αντάμωμα, οπότε θα έχουμε νεότερα! Εδώ ταιριάζει ο στίχος του Γιάννη Μαλτέζου:
Και αν πληγωμένη στέκεσαι σε ερειπωμένο τόπο, παρά τα μύρια πλήγματα ανθρώπων και αιώνων, ορθή κρατιέσαι πάντοτε με θαυμαστό τον τρόπο, και στωικά ατενίζεις τις συμφορές των χρόνων...


Πόσων ετών κοιμήθηκε η Παναγία και ποια ήταν η ζωή Της. (ένα video)

Κείμενο Σταμάτη Αννα
 

Πόσων ετών ήταν η Παναγία όταν άφησε τη γη; Ποια ήταν η ζωή της; Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ το σώμα Της; Αυτές είναι τρείς βασικές ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων γνωρίζουν λίγοι.
Η Μαριάμ όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, πριν εξελληνιστεί σε Μαρία, ήταν η μονάκριβη κόρη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, της Άννας και του Ιωακείμ.

Όλη τους την ζωή πάλευαν να αποκτήσουν ένα παιδί όμως δεν είχαν σταθεί τυχεροί. Αντίθετα ζούσαν σε καθεστώς κοινωνικής απομόνωσης, αφού οι άτεκνοι εκείνη της εποχή θεωρούνταν λίγο έως πολλοί καταραμένοι ή όχι ευλογημένοι από τον Θεό.

Κατά την παράδοση η Αγία Άννα προσευχήθηκε στον Θεό δηλώνοντας πως αν της χάριζε ένα παιδί θα το αφιέρωνε σε Εκείνον. Λίγες μέρες μετά, ο αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε το ζευγάρι και τους ενημέρωσε πως οι προσπάθειες τους θα έχουν αποτέλεσμα και το παιδί τους θα είναι φορέας μιας ξεχωριστής αποστολής.

Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ζευγαριού, τα λόγια του αγγέλου βγήκαν αληθινά και γέννησαν ένα όμορφο κορίτσι.

Της έδωσαν το όνομα Μαριάμ, το οποίο σημαίνει βασίλισσα, κυρία αλλά και ελπίδα.
Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οι γονείς της, τήρησαν την υπόσχεση τους και την οδήγησαν το Ναό όπου την παρέλαβε ένας ιερέας ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Η Παναγία έζησε 12 χρόνια στο Ναό, στα Άγια των Αγίων. Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας αυτός που της έφερνε καθημερινά τροφή ήταν ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Όταν ήρθε η ώρα να βγει από τον Ναό, οι ιερείς αποφάσισαν να την δώσουν σε κάποια οικογένεια, δεδομένου πως οι γονείς της είχαν ήδη φύγει από τη ζωή.

Τότε, γνωρίζοντες κατά την παράδοση, την ειδική αποστολή της Μαριάμ, βρήκαν έναν μεγάλο σε ηλικία άνδρα, τον Ιωσήφ, ο οποίος ήταν χήρος και πατέρας τριών παιδιών.
Τέσσερις μήνες έμεινε κοντά στον Ιωσήφ η Μαριάμ μέχρι να ξεκινήσει πλέον το θεϊκό σχέδιο. Στη Ναζαρέτ όπου ζουσε την επισκέφθηκε ξανά ο Γαβριήλ όπου της είπε το ιστορικό: «Χαίρε κεχαριτωμένη• ο Κύριος μετά σου». Τότε έμαθε και η ίδια ποια ήταν η αποστολή της την οποία αποδέχτηκε με χαρά. Λίγους μήνες αργότερα ο Ιησούς γεννήθηκε και η μητέρα του ήταν πάντοτε κοντά του, ακόμη και την στιγμή της Σταύρωσης. Από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων γνωρίζουμε ότι η Παναγία παρέμεινε κοντά τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. Η τελευταία συνάντηση με τον αρχάγγελο που την συντρόφευε από τα τρια της χρόνια, έγινε τρεις μέρες πριν την κοίμησή Της. Τότε ο Γαβριήλ την ενημέρωσε ότι πλέον ήρθε η ώρα, δίνοντας της μεγάλη χαρά αφού θα έβλεπε ξανά το παιδί Της. Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο.  
Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση Της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και άλλοι.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της στη Γεσθημανή. Ο μοναδικός που δεν ήταν παρών στο γεγονός ήταν ο Απόστολος Θωμάς.
Λέει η παράδοση πως όταν η νεφέλη, το σύννεφο δηλαδή, μετέφερε τον Θωμά στη Γεσθημανή συνάντησε την Θεοτόκο την στιγμή της ανόδου Της στον ουρανό. Εκείνη του χάρισε την ζώνη Της για να μπορεί να αποδείξει την συνάντησή τους.
Όταν ο Θωμάς πήγε και εξιστόρησε το γεγονός στους υπόλοιπους Αποστόλους, άνοιξαν τον τάφο και είδαν πως το σώμα έλειπε.

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η Παναγία όταν μπήκε στο Ναό ήταν τριών ετών. Έμεινε στο ιερό δώδεκα χρόνια. Τρείς μήνες αφού βγήκε από το ιερό μέχρι τον Ευαγγελισμό και εννέα μήνες κυοφορία, δεκαέξι ετών γεννά τον Χριστό. Έζησε με τον Χριστό τριάντα δύο χρόνους, άρα 48 ετών ζει την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Έζησε μετά απ' την Πεντηκοστή άλλα έντεκα χρόνια και εκοιμήθη στη Γεσθημανή. 


Ήταν 59 ετών.

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Νέες εντυπωσιακές φωτογραφίες από το ταφικό μνημείο στην Αμφίπολη



Οι εντυπωσιακές Σφίγγες στην είσοδο του τύμβου, στέκουν εδώ και χιλιάδες χρόνια φύλακες του εσωτερικού του τάφου, η είσοδος του οποίου παραμένει ερμητικά σφραγισμένη ως σήμερα.
Ο περίβολος του ταφικού μνημείου, σμιλεμένος από μάρμαρο Θάσου είναι τόσο καλοδιατηρημένος που προκαλεί απορία και θαυμασμό. Οι λείες πλάκες που στήθηκαν εκεί για να φυλάξουν από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες τον νεκρό είναι η πρώτη εικόνα που αντικρύζει όποιος βρίσκεται στην Αμφίπολη.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, η σύζυγός του Γεωργία Σαμαρά και ο υπουργός Πολιτισμού Κωνσταντίνος Τασούλας που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο, άκουσαν προσεκτικά και επεξεργάστηκαν τον επιβλητικό τάφο. 
Όλος ο κόσμος αναμένει με αγωνία την συνέχεια της ανασκαφής, που θα απαντήσει και στο μεγάλο ερώτημα: Σε ποιον ανήκει ο μεγαλοπρεπής Τάφος της Αμφίπολης;
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Μεγάλη ανακάλυψη ταφικού μνημείου από το 300π.Χ. στην Αμφίπολη [εικόνες]



Μπροστά στην αποκάλυψη ενός σημαντικού αρχαιολογικού τάφου φαίνεται πως βρίσκονται οι ανασκαφές, που διεξάγονται στον μοναδικό μνημειακό περίβολο του Τύμβου Καστά, στην Αρχαία Αμφίπολη. Στην περιοχή, η οποία φυλάσσεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα από μεγάλη αστυνομική δύναμη, καταγράφεται έντονη κινητικότητα, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, το Υπουργείο Πολιτισμού έχει ενημερωθεί για όλες εξελίξεις.


Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά. Πρόκειται άραγε για έναν μεγάλο βασιλικό τάφο; Από τη μεριά της η προϊσταμένη της ΚΗ’ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Κατερίνα Περιστέρη, τηρεί σιγή ιχθύος για το όλο ζήτημα, ενώ ενημερώνει καθημερινά για όλες τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις της το υπουργείο Πολιτισμού.


Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία που παρουσιάστηκαν από την Κατερίνα Περιστέρη, τον περασμένο Μάρτιο -στην 27η αρχαιολογική επιστημονική συνάντηση, που διεξήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου- τα δύο τελευταία έτη, κατά τη διεξαγωγή των ανασκαφών στον λόφο Καστά, αποκαλύπτεται ένας μοναδικός ταφικός περίβολος στον κόσμο, όπως υποστηρίζει η κ. Περιστέρη, λόγω του μεγέθους του που αγγίζει τα πεντακόσια περίπου μέτρα, με ακριβείς αναλογίες ύψους τριών μέτρων και συνολικού μήκους 497 μέτρων.


Το Ιούνιο, μετά τη χρηματοδότηση των 100.000 ευρώ από το Υπουργείο Πολιτισμού, οι ανασκαφές που είχαν σταματήσει λόγω χειμερινής περιόδου συνεχίστηκαν, με την προϊσταμένη της ΚΗ’ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Κατερίνα Περιστέρη, να απομακρύνει αρχικά τους τόνους χώματος που σκέπαζαν τον λόφο Καστά, και στη συνέχεια να ολοκληρώνει την ανασκαφή του μεγαλοπρεπούς ταφικού περιβόλου που χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ.


Όπως είχε επισημάνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στην 27η αρχαιολογική επιστημονική συνάντηση, η κ. Περιστέρη, «κατά την περίοδο που χρονολογείται ο ταφικός περίβολος, μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου μέχρι το τέλος του 4ου π.Χ. αιώνα, διαδραματίζονται σπουδαία ιστορικά γεγονότα στην περιοχή της Αμφίπολης. Σημαντικοί στρατηγοί και ναύαρχοι του Μ. Αλεξάνδρου σχετίζονται με την περιοχή. Εδώ ο Κάσσανδρος εξορίζει και θανατώνει το 311 π.Χ. τη νόμιμη σύζυγο του Μ. Αλεξάνδρου Ρωξάνη και το γιό του Αλέξανδρο Δ’».


Ο ταφικός περίβολος χρονολογείται γύρω στο 325 – 300 π.Χ. και φέρεται να έχει την υπογραφή του φημισμένου της εποχής εκείνης, αρχιτέκτονα, Δεινοκράτη, που σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία ήταν και στενός φίλος του Μ. Αλεξάνδρου.


Οικοδομήθηκε από θασίτικο μάρμαρο που μεταφέρθηκε στη περιοχή με ειδικά πλοιάρια, ενώ οι μαρμάρινοι δόμοι από την Αλική της θάσου, τοποθετήθηκαν με ειδικούς γερανούς, κατασκευασμένους από ξύλο, σίδηρο και μολύβι, ίχνη των οποίων βρέθηκαν κατά την αρχαιολογική ανασκαφή. 


Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες, ένα μεγάλο μέρος του περιβόλου έχει αποξηλωθεί κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους με αποτέλεσμα αρκετά μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη του να μη βρίσκονται στη θέση τους. Μια ευρύτερη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της Αμφίπολης στην προσπάθεια να εντοπιστούν τα χαμένα αρχιτεκτονικά μέλη, οδήγησε την Κατερίνα Περιστέρη και τους συνεργάτες της, στην περιοχή του χώρου του μνημείου του Λέοντα της Αμφίπολης όπου τα χαμένα μέλη του περιβόλου, βρέθηκαν είτε διάσπαρτα, είτε εντοιχισμένα στη βάση του Λέοντος. Η χρονολόγηση τόσο του ταφικού περιβόλου όσο και του Λέοντα συμπίπτει και ανήκει στο τελευταίο τέταρτο του 4π.Χ. αιώνα.


«Μετά την ανακάλυψη του ταφικού περιβόλου του τύμβου Καστά, όπως απέδειξε η έρευνα μας, το ταφικό μνημείο του Λεόντα συνδέεται με το ταφικό σήμα του τύμβου που στην πραγματικότητα είναι το θεμέλιο του και τοποθετείται στην κορυφή του τύμβου βάσει και της γεωμετρίας που μας δίνει ο ταφικός περίβολος» είπε κατά την παρουσίαση των ανασκαφών της η προϊσταμένη της ΚΗ’ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.


Παρουσιάζοντας τα νέα ανασκαφικά δεδομένα, με αρχιτεκτονική τεκμηρίωση, για τον τρόπο και τον τόπο κατασκευής του μνημείο του Λέοντα της Αμφίπολης, ο διεθνώς αναγνωρισμένος αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής, τόνισε ότι τα χαμένα μέλη του ταφικού περιβόλου αποτελούν σήμερα τη βάση του Λέοντα της Αμφίπολης, ενώ η κλήση των μαρμάρινων δόμων αποδεικνύουν την κυκλική τους φορά και ότι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου ταφικού περιβόλου.


Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τον αρχιτέκτονα Μιχάλη Λεφαντζή, ο περήφανος Λέοντας της Αμφίπολης, με ύψος 5,20 μέτρων αποδεικνύεται πως ήταν στην κορυφή του ταφικού μνημείου του Καστά, πάνω σε ένα μαρμάρινο βάθρο που τα κομμάτια του μεταφέρθηκαν από τα λατομεία της Θάσου, με ειδικές σχεδίες και ξύλινα κάρα που τραβούσαν βόδια εργασίας. Ο Λέοντας της Αμφίπολης, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, φέρεται ότι φιλοτεχνήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο, χωρίς να είναι γνωστό, ακόμη το όνομα του μεγάλου γλύπτη της εποχής.
Τάφος από το 300 π.Χ. ανακάλυψαν στην Αμφίπολη
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr



Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Ντοκιμαντέρ για την δολοφονία των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού από τους Τούρκους


Δεκαοκτώ χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, οι οποίοι έπεσαν θύματα της τουρκικής θηριωδίας.
Το κυπριακό ειδησεογραφικό πόρταλ SigmaLive, συνέλεξε υλικό από αρχεία κυπριακών, ελληνικών και τουρκικών καναλιών, νέες μαρτυρίες και δηλώσεις εμπλεκομένων και παρουσιάζει ένα νέο ντοκιμαντέρ για τα τραγικά γεγονότα.
Το ντοκιμαντέρ είναι σκηνοθεσίας του Νικόλα Κόκκινου και έρευνας και παρουσίασης του δημοσιογράφου του SigmaLive, Νικόλα Ζαννέττου.

Με αφορμή την έλευση των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη στα Πετρανά, σας ανακοινώνουμε το πρόγραμμα των Ιερών Ακολουθιών του Ιερού Ναού Γεννήσεως της Θεοτόκου Πετρανών.


Σάββατο 23/8:
07:00 π.μ. Θεία Λειτουργία
17:00 μ.μ. Παράκληση του Οσίου Αρσενίου εκ Καππαδοκίας

Κυριακή 24/8:
07:00 π.μ. Αρχιερατική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ.κ. Παύλου.

Και την Πέμπτη 21/8 το απόγευμα θα τελεστεί στο χώρο της εκδήλωσης Αγιασμός για όλους τους εθελοντές και για όλο το χωριό .

Καλή μας αντάμωση.......

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Καππαδοκία: Και οι βράχοι έχουν μιλιά Εξωπραγματικοί γεωλογικοί σχηματισμοί, εκκλησίες κι ασκηταριά λαξευμένα στον μαλακό ψαμμόλιθο κι ένας λαός φτωχός αλλά γελαστός και φιλόξενος αρκούν για να μετατρέψουν ένα ταξίδι στα βάθη της Τουρκίας σε αξέχαστη εμπειρία


Στις χαμένες πατρίδες της ΑνατολίαςΤο τοπίο θυμίζει άλλον πλανήτη: ένα απέραντο οροπέδιο γεμάτο φαράγγια και αβυσσαλέα χάσματα, σπαρμένο με κούφιους παράξενους βράχους. Είναι αμέτρητοι, φαλλόσχημοι, κωδωνόσχημοι ή πυραμιδοειδείς και στέκουν επί αιώνες ακλόνητοι. Είναι ο παράδεισος του γεωλόγου, του τυμβωρύχου ή κάποιου που θα ήθελε να κρυφτεί...
Χαρακτηριστικό τοπίο της Καππαδοκίας
Χαρακτηριστικό τοπίο της Καππαδοκίας
Οι άνεμοι εδώ πιάνουν τρελές ταχύτητες. Κατεβαίνουν από βουνά θεόρατα σαν το Ερκίς (Αργαίος) των 3.900 μ. και το Χασάν Νταγ. Η γη είναι άγονη και η χλωρίδα όμοια με εκείνη των στεπών.
Σ’ ένα τόσο ακραίο και τραχύ περιβάλλον αναρωτηθήκαμε τι είδους άνθρωποι επιβιώνουν. Οταν στο πρώτο καφενείο που μπήκαμε, στο Γκιόρεμε, μας καλωσόρισε ένα γαλανό βλέμμα ολόιδιο με κάποιου συγγενή μας στη Μάνη, κι από πίσω του ακολουθούσε γερουσία με ανάλογο ντύσιμο (τραγιάσκα, μαγκούρα) και συμπεριφορά (τάβλι, πρέφα και χωρατά) πήραμε την απάντηση! Ανθρωποι που μας μοιάζουν πολύ! Και δεν βρισκόμασταν πια στα Μικρασιατικά παράλια, όπου σίγουρα η ομοιότητα είναι αναμενόμενη, αλλά στα βάθη της Ανατολίας, πιο πέρα κι από την Κόκκινη Μηλιά.
Η περιοχή της Κεντρικής Ανατολίας μεταξύ των πόλεων Ακσαράι, Νίγδη, Νεβσεχίρ και Καισάρεια ονομάζεται εδώ και 4.000 χρόνια Καππαδοκία. Ο Ελληνισμός υπάρχει εδώ, από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου και ξεριζώθηκε πριν από μόλις 85 χρόνια, με τις ανταλλαγές πληθυσμών που επέβαλε η συνθήκη της Λοζάνης. Μα υπάρχει ακόμη η μνήμη του κρυμμένη σε τούτα τα αλλόκοτα βράχια, καθώς όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, σ’ όποιο λαγούμι κι αν μπεις, μια αγιογραφία, μια επιγραφή, ένας σταυρός σκαλισμένος στο πέτρωμα φανερώνουν τους αιώνες που ετούτος ο τόπος αποτελούσε μια από τις πολλές ελληνικές πατρίδες.
Αυτός ο θεόρατος διάτρητος βράχος ήταν γυναικείο μοναστήρι στα χρόνια του Βυζαντίου και ονομαζόταν το μοναστήρι των Κοριτσιών
Αυτός ο θεόρατος διάτρητος βράχος ήταν γυναικείο μοναστήρι στα χρόνια του Βυζαντίου και ονομαζόταν το μοναστήρι των Κοριτσιών
Υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει αυτή την περιοχή μοναδική στον κόσμο: η Καππαδοκία με την ύπαρξή της, μας διδάσκει την απόλυτη προσαρμοστικότητα του προβιομηχανικού ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον. Χωρίς αυθάδεια και έπαρση οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής μεταμόρφωσαν αυτό το γεωλογικό θαύμα σε σπίτια, εκκλησίες, κελιά και υποστατικά. Το αλλόκοτο και το ανοίκειο που βρήκαν, σκάβοντάς το σιγά σιγά με τη σμίλη τους, το κατέστησαν ιδανικό καταφύγιο.
Οι υπόσκαφες βυζαντινές εκκλησίεςΤο Γκιόρεμε (Κόραμα) βρίσκεται 10 χλμ. ανατολικά του Νεβσεχίρ (Νύσσα). Σε μικρή απόσταση από τον σημερινό οικισμό απλώνεται το ομώνυμο υπαίθριο μουσείο που αποτελεί μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Εδώ θα βρείτε τις περισσότερες και σημαντικότερες υπόσκαφες βυζαντινές εκκλησίες της Καππαδοκίας. Κτίστηκαν μεταξύ 7ου και 13ου αι. και σε αρκετές σώζεται μεγάλο μέρος του αγιογραφικού τους διάκοσμου.
Τα πλεκτά και οι δαντέλες των Τσιγγάνων είναι το καλύτερο σουβενίρ
Τα πλεκτά και οι δαντέλες των Τσιγγάνων είναι το καλύτερο σουβενίρ
Ξεχωρίζουν η εκκλησία του Ελμαλί με τους τέσσερις κίονες και τις νωπογραφίες από ερυθρή ώχρα, μια τεχνική που απαντάται και στα μικρότερα παρεκκλήσια της Αγίας Βαρβάρας και του Αγίου Βασιλείου.
Ο ναός του Αγίου Ονουφρίου (Γιλανλί) στις νωπογραφίες του οποίου διακρίνονται οι ερημίτες άγιοι της Ορθοδοξίας και η περίφημη Μαύρη ή Σκοτεινή εκκλησιά (Καρανλίκ), που ονομάστηκε έτσι εξαιτίας του ελάχιστου φωτισμού της από έναν πολύ μικρό φεγγίτη.
Το  καπέλο  των γεωλογικών σχηματισμών είναι από βασάλτη
Το "καπέλο" των γεωλογικών σχηματισμών είναι από βασάλτη
Η τελευταία είναι σταυροειδής και ακριβώς λόγω του σκοταδιού της, οι αγιογραφίες της διατήρησαν στο ακέραιο τους χρωματισμούς τους. Για την περιήγηση στις βραχοκλησιές του Γκιόρεμε θα χρειαστείτε τουλάχιστον 2 ώρες.
Στα βόρεια του Γκιόρεμε και πριν φτάσετε στην κωμόπολη Αβανός, φημισμένη για τα κεραμικά και την ταπητουργία της, υπάρχει άλλη μια συστοιχία από βραχόσπιτα, ναούς κι ασκηταριά που χρησιμοποιήθηκαν από τους παλιούς Καππαδόκες. Βρίσκεται στη θέση Ζέλβη και η πρόσβαση γίνεται οδικώς μόνο από τη δεύτερη διακλάδωση για την κοιλάδα, καθώς η πρώτη είναι κλειστή λόγω των συχνών καθιζήσεων.
Πανοραμική άποψη του Γκιόρεμε
Πανοραμική άποψη του Γκιόρεμε
Το Γκιόρεμε απέκτησε τουριστική υποδομή πολύ πρόσφατα κι αυτό χάρη στους μπακπάκερ που έβρισκαν τα ξενοδοχεία στο Οργκιούπ και το Νεβσεχίρ ακριβά. Αρχισαν λοιπόν να χτυπάνε την πόρτα και να ζητούν φιλοξενία στις αγροικίες του Αβσιλάρ, ενός οικισμού μόλις 1,5 χλμ. από την είσοδο του υπαίθριου μουσείου. Ετσι το χωριό σταδιακά ταυτίστηκε με το σημαντικότερο αξιοθέατο της Καππαδοκίας και το αρχικό του όνομα ξεχάστηκε.
Το Οργκιούπ (Προκόπι) είναι μια γραφική κωμόπολη 15.000 κατοίκων που έχει αδελφοποιηθεί με τη Λάρισα. Διαθέτει πολλά εμπορικά καταστήματα, ταβέρνες, καφενεία, υπαίθρια παζάρια και κέντρα διασκέδασης, καθώς εδώ χτυπά η καρδιά της τουριστικής κίνησης που αφορά την Καππαδοκία.
Το πλούσιο τοιχογραφημένο εσωτερικό στην εκκλησία του Ελμαλί
Το πλούσιο τοιχογραφημένο εσωτερικό στην εκκλησία του Ελμαλί
Επισκεφτείτε το κάστρο Καντί στην κορυφή του λόφου, το Καραμανογκουλαρί τζαμί, το μαυσωλείο Αλτικαπί και τη βιβλιοθήκη του Ταχσίν Αγά. Τα περισσότερα από τα νεοκλασικά σπίτια που υπάρχουν εδώ ανήκαν κι αυτά κάποτε σε Ελληνες, όπως προκύπτει από τα οικόσημα και τις επιγραφές που σώζονται ακόμη.
Πέντε χλμ. νότια του Προκοπιού βρίσκεται το Μουσταφά Πασά (Σινασσός). Μια πολίχνη με εμφανή τα σημάδια του άλλοτε ακμάζοντος ελληνικού στοιχείου στα πολλά αρχοντικά της και στις δύο καλοδιατηρημένες εκκλησίες της.
Τα ασκηταριά που σμίλεψαν στους βράχους οι Βυζαντινοί, αργότερα μετατράπηκαν σε κατοικίες και στάβλους
Τα ασκηταριά που σμίλεψαν στους βράχους οι Βυζαντινοί, αργότερα μετατράπηκαν σε κατοικίες και στάβλους
Η τρίκλιτη βασιλική στην κεντρική αγορά είναι αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη και υπήρξε έδρα μητροπόλεως. Εξω από τον οικισμό είναι και ο υπόσκαφος ναός του Αγίου Βασιλείου, με αγιογραφίες που δυστυχώς έχουν βεβηλωθεί.
Τόπος μαρτύρων και Αγίων«Η γη που τρέφει όμορφα άλογα», μια φράση η οποία στα αρχαία περσικά αποδίδεται με τον όρο «κατ-πατούκια» ονομάτισε την Καππαδοκία η οποία πριν γίνει ελληνιστική, ρωμαϊκή, βυζαντινή και τέλος τουρκική, ήταν μια επαρχία ξακουστή για την ιπποτροφία της, στην επικράτεια των Χετταίων και των Μήδων.
Τζαμί στο Νεφσεχίρ, την παλιά βυζαντινή πόλη Νύσσα
Τζαμί στο Νεφσεχίρ, την παλιά βυζαντινή πόλη Νύσσα
Τον 1ο αι. μ.Χ. ο εξελληνισμός της περιοχής υπήρξε πλήρης δεδομένου ότι και οι εβραϊκές κοινότητες που ιδρύθηκαν εδώ ήταν ελληνόφωνες, γεγονός που επηρέασε καταλυτικά την αρχική εξάπλωση του Χριστιανισμού.
Στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, την Καισάρεια, ιδρύθηκε η πρώτη μητρόπολη της νέας θρησκείας στη Μικρά Ασία. Κι εδώ διέπρεψαν με τον βίο και την πολιτεία τους άνδρες που πέρασαν στην ιστορία ως «Μεγάλοι Καππαδόκες Αγιοι», όπως οι ιεράρχες Λεόντιος και Ευσέβιος, ο Μέγας Βασίλειος και οι κορυφαίοι μυστικοί θεολόγοι της Ορθοδοξίας, Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και Γρηγόριος ο Νύσσης. Σε όλο το βυζαντινό θέμα τότε, ιδρύθηκαν φιλανθρωπικά και ευαγή ιδρύματα, βιβλιοθήκες και μοναστήρια. Ταυτόχρονα οι αυτοκράτορες, εκτιμώντας την γεωστρατηγική θέση της περιοχής στην αντιμετώπιση πρώτα των Περσών και μετά των Αράβων, την κατέστησαν κέντρο στρατιωτικής εκπαίδευσης, έκτισαν κάστρα και μοίρασαν κτήματα στους περίφημους Ακρίτες του βυζαντινού ελληνισμού.
Οι νέοι του τόπου μαθαίνουν την τέχνη των επισμαλτωμένων κεραμικών που έχουν φήμη σε όλο τον κόσμο
Οι νέοι του τόπου μαθαίνουν την τέχνη των επισμαλτωμένων κεραμικών που έχουν φήμη σε όλο τον κόσμο
Μετά την ήττα του Ρωμανού Διογένη στο Μαντζικέρτ της Αρμενίας, τον 11ο αι. διείσδυσαν στην περιοχή οι Σελτζούκοι Τούρκοι, αλλά δεν παρέμειναν πολύ. Προτιμούσαν τις εύφορες πεδιάδες του Ικονίου για να ιδρύσουν το κράτος τους, το οποίο ενίοτε συμμαχούσε με τους Βυζαντινούς. Μόνο μετά τη συνθήκη της Λοζάνης αλλοιώθηκε οριστικά η πληθυσμιακή σύσταση της περιοχής, η οποία ανέκαθεν υπήρξε πολυφυλετική.
Μέχρι το 1924 η Καππαδοκία, εκτός από Τουρκομάνους επήλυδες, φιλοξενούσε πάρα πολλούς Ελληνες. Ακολουθούσαν οι Κούρδοι, οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι και χριστιανοί Σύροι.
Ενας από τους αμέτρητους βραχώδεις σχηματισμούς που ονομάζονται καμινάδες
Ενας από τους αμέτρητους βραχώδεις σχηματισμούς που ονομάζονται καμινάδες
Μια αναλαμπή των ελληνικών κοινοτήτων που εκδηλώθηκε από τα μέσα του 19ου αι. χάρη στη δράση εθνικών ευεργετών όπως οι Θ. Ροδοκανάκης και Σ. Σιντόσογλου και ο μητροπολίτης Ευστάθιος, διακόπηκε βάναυσα από τους Νεότουρκους τον καιρό της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Σήμερα η Καππαδοκία κατοικείται από εκτουρκισμένους γηγενείς, Τούρκους, Κούρδους, Κιρκάσιους και Ρομά. Δεν ακούσαμε πουθενά τη λεγόμενη καππαδοκική διάλεκτο που συγγενεύει με τα ελληνικά του Πόντου.
Οταν η φύση κάνει γλυπτικήΗ γεωλογική διαμόρφωση της Καππαδοκίας αποδίδεται στην έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα που εκδηλώθηκε στην περιοχή πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια. Οπως οι συνομήλικές τους Αλπεις, έτσι και η οροσειρά του Ταύρου και του Αργαίου κάποτε ήταν ενεργά ηφαίστεια που έβγαζαν ατέλειωτους τόνους λάβας και μάγματος.
Οι ηφαιστειολόγοι έχουν εντοπίσει τους μεγαλύτερους σβησμένους πια κρατήρες σε κορυφές που σήμερα ονομάζονται Ερκίς, Ντεβελί, Μελεντίζ και Κετσιμποϊντουράν. Ο υψηλός βαθμός διάβρωσης που έδωσε σ’ αυτήν τη στέρφα γη το σημερινό σχήμα της, έχει να κάνει με τους ισχυρότατους ανέμους, τις βροχοπτώσεις και τη δράση ποταμών και χειμάρρων.
Αλλος ένας λόγος είναι η βαρυχειμωνιά και η μεγάλη διακύμανση της θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας που προκαλούσε απότομες συστολές και διαστολές στα πετρώματα.
Τα ρέματα του Νεβσεχίρ και της Ντάσμα που πέφτουν στον ποταμό Κιζιρμάκ ευθύνονται για την όψη των φημισμένων καππαδοκικών κοιλάδων. Ειδικότερα η περιοχή μεταξύ Νύσσας και Προκοπίου όπου οι αποθέσεις ηφαιστειακής στάχτης φτάνουν σε βάθος εκατοντάδων μέτρων, έγινε το καταλληλότερο πεδίο για να μεταφερθούν με τη ροή των υδάτων σκληρότερα βράχια από μεταγενέστερες αποκολλήσεις, τα οποία σήμερα τα βλέπουμε σαν καπέλα πάνω σε σχηματισμούς μαλακότερων υλικών. Σήμερα αυτοί οι σχηματισμοί ονομάζονται καμινάδες και το συνηθέστερο πέτρωμα που τις επιστεγάζει είναι ο βασάλτης.
Αλλη μια έκπληξη που κρύβει η διάτρητη καππαδοκική γη, βρίσκεται σε δυο σημεία 20 χλμ. και 29 χλμ. νότια του Νεβσεχίρ. Πρόκειται για δύο λαβυρινθώδη συμπλέγματα από σπηλιές, στοές και πολυεπίπεδες γαλαρίες, εξ ολοκλήρου υπόγειες στο Καϊμακλί και στο Ντερινκουγιού (Μαλακοπή). Θα πρέπει να λειτούργησαν από την εποχή που οι χριστιανοί κρύβονταν στις κατακόμβες. Ωστόσο τα ευρήματα είναι μεταγενέστερα. Ανάγονται στις εποχές που ο Ηράκλειος πολεμούσε τους Πέρσες και ο Νικηφόρος Φωκάς τους Αραβες.
Στην ακμή της η υπόγεια πολιτεία στο Καϊμακλί απλωνόταν σε έκταση 2,5 τετρ. χλμ., διέθετε πάνω από 8 πατώματα έως και 50 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης και εκτιμάται ότι φιλοξενούσε πάνω από 10.000 ανθρώπους.

Γιώργος Ξεπαπαδάκος ethnos.gr
Φωτογραφίες: Μάρω Κουρή

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

10ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών - Που και πότε θα γίνει

10ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών - Που και πότε θα γίνει
Συνεχίζονται οι προσπάθειες για να οριστικοποιηθεί ο χώρος και η τελική ημερομηνία που θα πραγματοποιηθεί το 10ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών.
Σύμφωνα με πληροφορίες του e-Pontos η Λάρισα και το κλειστό Γυμναστήριο της Νεάπολης είναι το πλέον πιθανό μέρος για να πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών με επικρατέστερες ημερομηνίες το Σάββατο 4 ή 11 Οκτωβρίου 2014.
Να θυμίσουμε ότι στη Λάρισα και στο κλειστό Γυμναστήριο της Νεάπολης είχε πραγματοποιηθεί το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007 το 3ο  Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών.
Ας θυμηθούμε το 3ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών με οπτικό και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, εδώ.
 
ΠΗΓΗ: epontos.blogspot.gr

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Μάνος Κουτσαγγελίδης «Η παράδοση ένας κύριος λόγος αποστροφής της κοινωνίας από τα προβλήματα»


Ο φόβος εξαφάνισης παραδοσιακών στοιχείων δεν υπάρχει σήμερα.
Χαίρομαι που με την κρίση ο κόσμος αναζητά άλλες μορφές έκφρασης και ψάχνει την αλήθεια.
Ο Μάνος Κουτσαγγελίδης γεννήθηκε στην Κομοτηνή. Ο πατέρας του ήταν από το Διδυμότειχο και η μητέρα του από την πόλη μας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην πόλη μας, όπως και τα πρώτα σχολικά χρόνια, αναγκάσθηκε όμως να φύγει να ακολουθήσει την οικογένειά του που μετακόμισε στην Κρήτη λόγω μετάθεσης του πατέρα του. Οι γονείς του, έχοντας καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, μετέφεραν την αγάπη για την παράδοση στα παιδιά τους με αποτέλεσμα ο Μάνος Κουτσαγγελίδης από πολύ νωρίς να εντρυφήσει στα μονοπάτια της τόσο μέσα από το χορό όσο και μέσα από τη μουσική και το τραγούδι. Σήμερα ο Μάνος Κουτσαγγελίδης διδάσκει μουσική σε ωδεία αλλά και ατομικά στην Αθήνα, ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν καθηγητής στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στο ΤΕΙ Ηπείρου.
Με αφορμή την παρουσία του στην πόλη μας και συγκεκριμένα στο ετήσιο γλέντι του Συλλόγου Θρακών Κομοτηνής ο Μάνος Κουτσαγγελίδης μίλησε στον «ΠτΘ» για το σεργιάνι του στα μονοπάτια της παράδοσης, για την σημασία της παράδοσης στην εποχή της κρίσης αλλά και για τη συνεργασία του με τον Κώστα Φέρη στην εκπομπή της ΕΤ3 «Ονείρου Ελλάς»…

Η αγάπη της οικογένειάς μου προς την παράδοση οδήγησε εμένα και τον αδελφό μου σε κάτι ανάλογο
ΠτΘ: κ. Κουτσαγγελίδη την αγάπη προς την παράδοση σας τη μετέφερε το οικογενειακό περιβάλλον;
Μ.Κ.: Θα έλεγα ότι πάντοτε οι επιθυμίες του οικογενειακού περιβάλλοντος σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση ενός παιδιού οπωσδήποτε είναι ο πρωταρχικός παράγων με τον οποίο αξιολογούμε την εκπαίδευση σε ό,τι αφορά στα πολιτιστικά, τα κοινωνικά ζητήματα και μάλιστα η δική μου οικογένεια έχοντας και καταβολές στην Ανατολική Θράκη αλλά και ιδιαίτερη αγάπη σε ό,τι αφορά το χορό, τη μουσική οδήγησε και τα δυο τα παιδιά της, δηλαδή και εμένα και τον αδελφό μου, σε κάτι ανάλογο. Τον καιρό βέβαια που ήμουν μικρός δεν υπήρχαν μουσικά σχολεία, αλλά παρόλα αυτά από πολύ μικρός ακολούθησα την ενασχόληση με το ακορντεόν, με τη βυζαντινή μουσική, με χορευτικούς συλλόγους. Βεβαίως ενυπήρχε μέσα μου το μικρόβιο της ενασχολήσεως με την τέχνη. Από πολύ μικρός αυτό το είχαν δει οι δάσκαλοι, οι καθηγητές μου, και φρόντισαν να το τονώσουν, ορίζοντας ότι αυτό το τάλαντο έπρεπε να προβληθεί. Αυτό είναι και ένα γεγονός για το οποίο θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου τόσο στο οικογενειακό περιβάλλον, όσο και στο πρώιμο και μετέπειτα εκπαιδευτικό περιβάλλον που με βοήθησε να ακολουθήσω αυτό τον καλλιτεχνικό δρόμο μέχρι σήμερα.

Η διατήρηση της παράδοσης αφορά παρελθούσες δεκαετίες
ΠτΘ: Συνηθίζεται να γίνεται λόγος για διατήρηση της παράδοσης. Τελικά είναι κάτι ζωντανό η παράδοση ή πρόκειται για ένα μουσειακό είδος; Έχει δυναμική;
Μ.Κ.: Θα έλεγα ότι ο στατικός χαρακτήρας και η κατάσταση συντηρήσεως ίσως ήταν ένα γεγονός που αφορούσε παρελθούσες δεκαετίες. Πλέον στις ημέρες μας με την πολύ μεγάλη πρόσληψη τόσο σε πολιτιστικούς συλλόγους όσο και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα απείρων νέων ανθρώπων που ασχολούνται με την παράδοση την βλέπουν και την θεωρούν όχι ως ένα στατικό μηχανισμό ή μια στείρα αναπαραγωγή παραδόσεων που αναφέρονται σε περασμένες εποχές, αλλά πολύ περισσότερο, σε μια δυναμική κατάσταση, μια εξελίξιμη κατάσταση, όπως αυτός είναι και βασικά ο ρόλος της παραδόσεως. Εγώ προσωπικά ακολουθώ αυτήν την άποψη και το βλέπω στους φοιτητές μου, στους μαθητές μου αλλά και στους φίλους μου, στους συνεργάτες μου, μια πληθώρα δηλαδή ατόμων που εισρέουν καθημερινώς στο χώρο της παραδόσεως. Πλέον δηλαδή οι εκφράσεις που χρησιμοποιούσαν και οι δικοί μου δάσκαλοι, όπως ο Χρόνης Αηδονίδης και η Δόμνα Σαμίου ότι επρόκειτο να χαθεί η παραδοσιακή μουσική ή οι παλαιότερες μελέτες, αναφερόμενος στο Σίμωνα Καρρά ή στη Δώρα Στράτου κ.ο.κ. και άλλων μελετητών της ελληνικής παραδόσεως, νομίζω ότι βρίσκονται στο συρτάρι του παρελθόντος. Τα γεγονότα που υπάρχουν σήμερα και τα αποδεικτικά πλέον στοιχεία αναίρεσαν άρδην όλον αυτόν τον φόβον που υπήρχε τον προηγούμενο καιρό. Βεβαίως την εποχή που ξεκίνησα εγώ, φανταστείτε τη δεκαετία του 1990 ή και τις προηγούμενες δεκαετίες του 1970 και 1980 που υπήρχαν τα εδάφη στα οποία καλλιεργήθηκε η σημερινή έξαρση του φαινομένου της επιστροφής στην παράδοση θα λέγαμε ότι υπήρχε πιο έντονος ο φόβος εξαφανίσεως των παραδοσιακών στοιχείων. Βεβαίως μη ξεχνούμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε απωλέσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραδόσεως, αναφερόμενος όχι μόνο στη μουσική, το τραγούδι και το χορό, αλλά έχουμε χάσει και άλλα στοιχεία του παραδοσιακού μας πολιτισμού, όπως λόγου χάρη το κέντημα, την ύφανση του αργαλειού, τα παραδοσιακά μας φαγητά, τα παραμύθια που έλεγε η γιαγιά και η μαμά στα παιδάκια ή στα εγγονάκια. Αυτό όμως διότι άλλαξε και ο χαρακτήρας της ελληνικής οικογενείας. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι έρχονται για να αναπληρώσουν το κενό που έχει δημιουργηθεί η αν θέλετε όχι μόνο το κενό αλλά την μεταστροφή της ελληνικής κοινωνίας σε άλλα ζητήματα. Από την άλλη επίσης σήμερα η χρήση της υψηλής τεχνολογίας του διαδικτύου μας προσφέρει μια πληθώρα δυνατοτήτων πρόσβασης σε πηγές, σε βιβλιοθήκες, είτε ψηφιακές είτε άλλου τύπου, οπότε νομίζω ότι ο σύγχρονος νέος έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει καλύτερα όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το μέλλον.

Η παράδοση είναι μια μεταφορά γνώσεως και εμπειρίας από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα
ΠτΘ: Σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης ποιο ρόλο καλείται να παίξει η παράδοση;
 
Μ.Κ.: Η παράδοση είναι ένας παιδευτικός παράγων, ένας κύριος λόγος αποστροφής της κοινωνίας από τα προβλήματα, από όλα τα βάσανα. Βεβαίως δεν λησμονούμε ότι υφιστάμενοι την οικονομική κρίση δεν έχουμε και πολλές επιλογές, ούτε και θα καλούσα κάποιον να ζήσει σε μια ουτοπία. Δεν είναι όμως μονοδιάστατη μια τέτοια άποψη, γιατί το να μεμψιμοιρεί κανείς και να ψυχαναγκάζεται και να υποδουλώνεται σε μια κατάσταση θλίψεως απογνώσεως ή αυτοκαταστροφής σε χειρότερες μορφές καταθλίψεως δεν νομίζω ότι θα βοηθούσε κανένα. Η παράδοση είναι μέσο διαφυγής από όλα τα προβλήματα και είναι τρόπος χαράς, έκφρασης, ο οποίος ενυπάρχει μέσα μας και μάλιστα ευρισκόμενοι μέσα στους πολιτιστικούς συλλόγους ή αν θέλετε ακούγοντας παραδοσιακά τραγούδια, χορεύοντας, εκτελώντας εργασίες σε συνδυασμό με τη ομαδική έκφραση που υπάρχει συνήθως μέσα στην παράδοσή μας, μπορούμε να ξεφύγουμε από το τέλμα στο οποία έχουμε έρθει σήμερα. Γιατί κατ’ εμέ δεν πρόκειται για μια περίοδο τόσο οικονομικής κρίσεως όσο κρίσεως παιδείας. Αν θέλουμε να γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν θα δούμε ότι οι απαρχές της οικονομικής κρίσεως ίσως έχουν ένα χαρακτήρα πολιτιστικό και κοινωνικό. Έτσι φθάσαμε σε αυτό το πρόβλημα, γιατί δυστυχώς δεν έχουμε ενσκύψει στα πνευματικά προβλήματα που έχει ο ελληνισμός. Και όλο αυτό το πρόβλημα δημιουργήθηκε, διότι διογκώθηκαν καταστάσεις που δεν έπρεπε να διογκωθούν. Εάν είχαμε μια διαφορετική παιδεία, μια διαφορετική επαφή όχι τόσο μόνο με την ύλη και το πρόσκαιρο και το εφήμερο, και κοιτάζαμε πραγματικά ποια είναι η αξία του ελληνισμού θα ήταν διαφορετική η πορεία μας. Εξάλλου και το όνομά μας ως Έλληνες, αναφερόμενος στο –λην, σημαίνει λάμψη. Ποια είναι αυτή η λάμψη; Είναι η λάμψη της παιδείας και σε αυτή πρέπει να επιστρέψουμε και η παράδοση είναι μια μεταφορά γνώσεως και εμπειρίας από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα.

Έκπληξη και χαρά η συνεργασία μου με τον Κώστα Φέρη
ΠτΘ: κ. Κουτσαγγελίδη ποια ήταν η εμπειρία σας από τη συμμετοχή στην εκπομπή της ΕΤ3 «Ονείρου Ελλάς»;
Μ.Κ.: Ήταν μια έκφραση ουσιαστικά της ελληνικής παραδόσεως γιατί και το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι είναι μια συνέχεια του αστικού μουσικού ιδιώματος της Κωνσταντινουπόλεως αλλά και γενικότερα του προσφυγικού ελληνισμού, όπως αυτό διαμορφώθηκε με τον ερχομό των προσφύγων στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στις αρχές του αιώνα και λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή μέχρι και την Αμερική έφθασαν τα ρεμπέτικα. Το ρεμπέτικο όταν και πρωτοδημιουργήθηκε ενώ ξεκίνησε ως ένας επαναστατικός αιρετικός μουσικός λόγος ή, αν θέλετε, ένα είδος μουσικής που έθετε πολλά ερωτηματικά, ορισμένες φορές βρίσκονταν στο περιθώριο, αλλά κατάφερε να εκφράσει όλον τον ελληνισμό. Ας μη ξεχνάμε ότι το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι βασίζεται κυρίως σε ρυθμούς και μελωδίες που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα και μεγάλη χαρά η συνεργασία μου με τον Κώστα Φέρη και την κ. Παναγιώτου και φυσικά με ένα σύνολο εξεχουσών προσωπικοτήτων μουσικών, όπου καταφέραμε να δείξουμε και πάλι στον ελληνισμό πού θα πρέπει να εστιάσει μουσικολογικά για να δει την αλήθεια. Και ίσως το καταφέραμε σε ένα μεγάλο βαθμό γιατί από τις κριτικές που διάβασα, όπως επίσης και από τα ποσοστά τηλεθεάσεως, μάλλον ήταν ένας σεισμός για την Ελληνική κρατική τηλεόραση και την ΕΤ3, λαμβάνοντας υπόψη τα ποσοστά τηλεθεάσεως και κριτικής θετικής που υπήρξαν από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως.

Η κρίση ευκαιρία να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε την αλήθεια
ΠτΘ: Θα μου επιτρέψετε να πω ότι τα κρατικά μέσα ενημέρωσης δίνουν βήμα στην παράδοση και έχουν εξαιρετικές εκπομπές, όπως η εκπομπή του Λάμπρου Λιάβα στην ΕΤ1, όπου και συμμετείχατε σε αυτή που ήταν αφιερωμένη στην Καππαδοκία.
Μ.Κ.: Υπάρχουν πολλά θετικά και πολλά ελπιδοφόρα μηνύματα όχι μόνο από την κρατική τηλεόραση αλλά, για να μην είμαι άδικος, και από ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Χαίρομαι που με την κρίση, χρώμενος το ρητό, «ουδέν κακόν αμοιγές καλού», ο κόσμος αναζητά άλλες μορφές έκφρασης και ψάχνει την αλήθεια. Ίσως η κρίση ήταν μια ευκαιρία για να ανοίξουν περισσότερο τα μάτια μας και να δούμε την αλήθεια. Εύχομαι βεβαίως ο απανταχού ελληνισμός τόσο μέσα στον ελλαδικό χώρο όσο και εκτός αυτού να υπερβεί εαυτόν και να επιστρέψει σε μια ομαλή πορεία, γιατί το αξίζει.

 
Ασχολήθηκα με την καταγραφή χωρίς να σκεφθώ ότι θα ασχολιόμουν με την παραδοσιακή μουσική

 
ΠτΘ: κ. Κουτσαγγελίδη πέρα από το θρακιώτικο ασχοληθήκατε και με το καππαδοκικό τραγούδι. Πώς προέκυψε αυτή η ενασχόληση;
Μ.Κ.:
Έχω ασχοληθεί εν γένει με το μικρασιατικό τραγούδι και μάλιστα από πολύ – πολύ μικρός εγγεγραμμένος σε συλλόγους και ως μέλος αυτών ήρθα σε επαφή με τραγούδια της Κεντρικής Μικράς Ασίας και δη της Καππαδοκίας. Αξίζει να αναφέρω ότι βρέθηκα στους κόλπους του Συλλόγου Καππαδοκών από πολύ - πολύ μικρός και όχι μόνο, ενώ τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή την δεκαετία του 80, χόρευα στο Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής, επίσης ήμουν μέλος του συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών, Ιμβρίων Τενεδίων και Ανατολικοθρακιωτών, διότι η καταγωγή μου είναι από εκεί, όπως και του μεγαλυτέρου μέρους των κατοίκων της Θράκης αλλά και των 6/10 του σημερινού ελληνισμού, που έλκει την καταγωγή από τις πατρίδες της Ανατολής. Ασχολήθηκα στην αρχή κάνοντας καταγραφή, χωρίς ποτέ να φανταστώ ή να είχα σκεφθεί ότι θα βιοποριζόμουν ή ότι θα εκτελούσα ως λειτούργημα αυτή την ενασχόληση με τον καλλιτεχνικό χώρο και την παραδοσιακή μουσική. Ήμουν λάτρης της παραδόσεως και μου δόθηκε κάποια στιγμή η ευκαιρία, χάριν των δασκάλων, όπως προανεφέρθην και του εντοπισμού του ιδιαίτερου προσανατολισμού που είχα στην παραδοσιακή μουσική, δηλαδή όταν σπούδαζα στην μητροπολιτική Σχολή Βυζαντινής Μουσικής ο δάσκαλός μου ο Θανάσης Σαλαμάνης ήταν αυτός ο οποίος με παρέπεμψε αργότερα στον τομέα λαϊκού πολιτισμού του Συλλόγου Καππαδοκών και αρχίσαμε να παίζουμε και να τραγουδάμε με τους συναδέλφους μου που κατόπιν δημιούργησαν το συγκρότημα «Λαλητάδες». Έτσι βρέθηκα στην αγκαλιά του παραδοσιακού χώρου και στη συνέχεια γνώρισα το Χρόνη Αηδονίδη τους και αργότερα φυσικά μετοίκησα στη Θεσσαλονίκη και Αθήνα σε περισσότερους χώρους μουσικής έκφρασης.


ΠΗΓΗ:.paratiritis-news.gr
Συντάκτης:Άννα Πατρωνίδου
e-mail: paratiritis.patronidoy@gmail.com