Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Η τουρκοφωνία και η ελληνικότητα των Καππαδοκών


Ένα κείμενο του Νικόλαου Ιντζεσίλογλου:

Επειδή πήρε το μάτι μου κάποια κείμενα περί των όρων "Καραμανλής" και "καραμανλήδικα", όπως και περί της τουρκοφωνίας των Καραμανλήδων, θα ήθελα να κάνω κάποιες σύντομες επισημάνσεις:

Ο όρος "Καραμανλήδες" σημαίνει τους κατοίκους του ισχυρού εμιράτου της Καραμανίας, που προέκυψε από τη διάλυση του κράτους των Σελτζούκων της Ρωμανίας (Ρουμ Σελτζούκ), που είχε πρωτεύουσα το Ικόνιο. Το εμιράτο της Καραμανίας περιλάμβανε την Καππαδοκία, όπως και άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας. Τα λεγόμενα περί δήθεν "Καρά Ιμάν" ("Μαύρη Πίστη") είναι μυθεύματα και ανοησίες, που κατασκευάζονται εκ των υστέρων λόγω της άγνοιας.
Όσον αφορά την τουρκοφωνία των Καππαδοκών, αυτή προέκυψε από δύο ιστορικά γεγονότα: Τη μάχη του Ματζικέρτ (1071) και την απαγόρευση του Εμίρη του Καραμάν Μεχμέτ Ι (1277) να ομιλείται στους δημόσιους χώρους άλλη γλώσσα εκτός από την τουρκική.

Μετά τη μάχη του Ματζικέρτ, την ήτα του βυζαντινού στρατού μετά από προδοσία και τη δολοφονία του Καππαδόκη Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄ από τους συνωμότες της Κωνσταντινούπολης, προέκυψε κενό πολιτικής εξουσίας στη Μικρά Ασία και ιδίως στην Καππαδοκία, με συνέπεια να εισβάλουν ληστρικά σώματα Τουρκομάνων, που καθιστούσαν αδύνατη την καλλιέργεια των αγρών και τον ομαλό κοινωνικό βίο των Καππαδοκών. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η έκρυθμη τούτη κατάσταση, προύχοντες Καππαδόκες με επικεφαλής επισκόπους παρακαλούσαν τους Σελτζούκους να τους προστατεύσουν από τους Τουρκομάνους ληστές (οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν σκοτώσει τον αρχηγό των Σελτζούκων Αλπ Αρσλάν, ο οποίος μετά τη νικηφόρα γι' αυτόν μάχη του Ματζικέρτ, δεν ενδιαφέρθηκε για τη Μικρά Ασία, αλλά κατευθύνθηκε προς τη Βαγδάτη για να γίνει Μέγας Σελτζούκος της Βαγδάτης). Οι Σελτζούκοι έθεσαν ως όρο, για να επιβάλουν την τάξη, την καταβολή ενός φόρου (της δεκάτης, που ήταν ένας ελάχιστος φόρος σε σύγκριση με την φορομπηχτική πολιτικής της Κωνσταντινούπολης) και αναγκαστικά επιβλήθηκε ντε φάκτο η χρήση της τουρκικής γλώσσας, προκειμένου να υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης μεταξύ των Σελτζούκων και των αλλοεθνών διοικουμένων. Ως προς την θρησκεία οι Σελτζούκοι ήταν σχετικά ανεκτικοί.

Αντίστοιχα φαινόμενα αλλαγής γλώσσας είχαμε στην άλλη άκρη της Ευρώπης κατά την ίδια χρονική περίοδο, οπότε επεκτάθηκε η γαλλική γλώσσα στη Βρετανία λόγω κατάληψης της Αγγλίας από τους γαλλόφωνους Νορμανδούς (1066 μ.Χ.), με συνέπεια σήμερα οι περισσότερες λέξεις στην αγγλική γλώσσα να είναι γαλλικής προέλευσης. Για τον λόγο τούτο άλλωστε οι Γάλλοι συνηθίζουν να λένε: "L'anglais c'est du français, mal prononcé" (="Τα αγγλικά είναι γαλλικά, κακώς προφερόμενα").

Όσον αφορά τα καραμανλήδικα, δεν υπάρχει καραμανλήδικη γλώσσα, παρά μόνο καραμανλήδικη γραφή. Η καραμανλήδικη γραφή συνίσταται στο να γράφονται τουρκικές λέξεις με ελληνικό αλφάβητο. Την καραμανλήδικη γραφή χρησιμοποίησαν οι Καραμανλήδες, που υπάγονταν στο Οικουμενικό πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ως εκ τούτου διαμόρφωσαν και διατήρησαν την ελληνική συνείδηση. Στη διαμόρφωση και διατήρηση της ελληνικής συνείδησης, παρά την τουρκοφωνία, συνέβαλαν τόσο η υπαγωγή στο Πατριαρχείο όσο και η χρήση του ελληνικού αλφαβήτου.

Αντίστοιχα οι Αρμένιοι της Καππαδοκίας, που και εκείνοι τουρκοφώνησαν, έγραφαν τις τουρκικές λέξεις με το αρμενικό αλφάβητο. Επίσης και οι Εβραίοι της Καππαδοκίας, που και εκείνοι είχαν τουρκοφωνήσει, έγραφαν τις τουρκικές λέξεις με το λατινικό αλφάβητο. Κι έτσι μέσω της χρήσης διαφορετικών εθνικών αλφαβήτων διατηρείτο και η διαφορετική εθνική ταυτότητα. Περίεργο ως απαράδεκτο είναι το γεγονός ότι ενώ κανείς δεν αμφισβητεί την αρμένικη εθνική ταυτότητα στους Αρμένιους της Καππαδοκίας που τουρκοφώνησαν ή την εβραϊκή εθνική ταυτότητα στους Εβραίους της Καππαδοκίας που τουρκοφώνσαν, εν τούτοις βρίσκονται κάποιοι και μάλιστα Έλληνες (για τους Τούρκους δεν το συζητώ, τη δουλειά τους κάνουν εκείνοι), που τολμούν να αμφισβητήσουν την ελληνικότητα εκείνων των Καππαδοκών, οι οποίοι τουρκοφώνησαν και παρά την τουρκοφωνία τους διατήρησαν ισχυρή την ελληνική εθνική τους συνείδηση. Ντροπή! Ίσως βέβαια έτσι αποδεικνύουν κι εκείνοι (δηλαδή οι αμφισβητίες) την ελληνικότητά τους, που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πάσχει από το σαράκι του διχασμού. Προτιμότερο και εθνικά πιο συμφέρον θα ήταν όμως να φροντίσουν μέσα από τη γνώση της ιστορικής αλήθειας, να απαλλαγούν από το διχαστικό σαράκι και να ομονοήσουν. "Υπέρ ελληνικής πατρίδος και χριστιανικής πίστεως ένεκα", όπως αναφέρει στα αυτόγραφα και χειρόγραφα απομνημονεύματά του ο τουρκόφωνος Καππαδόκης Ιορδάνης Ιντζεσουλήογλου (Λεπτοϋδωρεύς, όπως ο ίδιος εξελλήνισε το όνομά του), ο οποίος καταγόμενος από την πόλη Ιντζέσου (Ιντζεσουλής σημαίνει ο κάτοικος της πόλης του Ιντζέσου και Ιντζεσουλήογλου σημαίνει το παιδί του ανθρώπου από το Ιντζέσου = Λεπτονέρι) της επαρχίας της Καισαρείας της Καππαδοκίας, ήλθε και κατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό και υπηρέτησε για πάνω από δέκα χρόνια στην στρατιωτική φρουρά του Βασιλιά Όθωνα στην Αθήνα. Ο λεβέντης ο Γιορδάνης!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου