Αρχαιότατη ελληνική πόλη, που ιδρύθηκε το Ζ΄ αιώνα π.χ., σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Ξενοφών στο έργο του (Κύρου Ανάβασης), από τους Σινωπείς. Το όνομά της το οφείλει στο σχήμα δύο κεράτων τα οποία σχηματίζει ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή στα δάση των Κερασιών, που αφθονούν στην περιοχή της. Σήμερα η πόλη αποκαλείται από τους Τούρκους Κιρεσόν. Λέγετε ότι, τους χρόνους της ρωμαϊκής κατάκτησης, ο Λούκουλλος μετέφερε από την πόλη το δέντρο κερασιά στην Ιταλία, όπου δεν υπήρχε προηγουμένως. Στα χρόνια των Μεγάλων Κομνηνών, η Κερασούντα ήταν η δεύτερη σε σημασία πόλη της αυτοκρατορίας τους. Πιθανολογείτε ότι κυριεύτηκε από τους Τούρκους εφτά χρόνια μετά την Τραπεζούντα, το 1468, αλλά αυτό δεν είναι βέβαιο.
Κατά την απογραφή του 1913, η Κερασούντα είχε 30.000 κατοίκους, από τους οποίους οι Έλληνες ήταν 17.000, 3.500 οικογένειες, περίπου, οι Αρμένιοι 3.000, οι Τούρκοι 7.000 και οι διάφορων άλλων εθνικοτήτων 3.000.
Το 1915, στις αρχές του μήνα Μαΐου, οι Τούρκοι έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για τον αποδεκατισμό των Αρμενίων. Τα δεινοπαθήματα των Ελλήνων άρχισαν το 1919, με τη σύλληψη 80 προκρίτων και εξεχόντων μελών της ελληνικής κοινωνίας της Κερασούντος. Την εντολή για τη σύλληψή τους έδωσε ο Τοπάλ Οσμάν, ο σφαγιαστής των Κερασουντίων.
Οι Έλληνες αποτελούσαν πάντοτε την πλειοψηφία των κατοίκων της Κερασούντος. Οι συνοικίες, όπου ζούσαν, ήταν:
• Η συνοικία Κόκκαρη, στον ανατολικό τομέα της πόλης. Εδώ βρισκόταν η μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης, ο Άγιος Νικόλαος.
• Η συνοικία Σάιτας. Σ’ αυτήν βρισκόταν ο ναός της Αγίας τριάδας, η μικρότερη εκκλησία της Κερασούντος που ήταν παράλληλα και η εκκλησία του χριστιανικού νεκροταφείου.
• Η συνοικία Λιμένη, στο δυτικό τομέα της πόλης, όπου υπήρχε ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
• Η συνοικία Τσιναρλάρ, αμιγώς ελληνική.
• Η συνοικία Μπεγιούκ Παχτσέ, με οικογένειες ελληνικές και τούρκικες.
• Η συνοικία Τσιρόνη, στην παραλία της πόλης, κατοικούμενη αποκλειστικά από Έλληνες.
• Η συνοικία Γενί Γκιολ, με πληθυσμό μεικτό (Έλληνες και Τούρκους).
• Η συνοικία Υψηλόν, αμιγώς ελληνική, στο ανατολικό τμήμα της πόλης.
• Η συνοικία Φανάρι, στο δυτικό τμήμα της πόλης, αμιγώς ελληνική.
Μνημεία:
Εκκλησία του Αγίου Νικολάου που σήμερα είναι μουσείο, το ημιγυμνασιο και παρθεναγωγείο της Κερασούντας που σήμερα στεγάζεται το εμπορικό λύκειο της πόλης και φυσικά τα εξαιρετικά αρχοντικά της Τραπεζούντας που έχουν αναηρυχθεί διατηρητέα.
Επιμέλεια • Δημήτρης Τσαμπάς
Κατά την απογραφή του 1913, η Κερασούντα είχε 30.000 κατοίκους, από τους οποίους οι Έλληνες ήταν 17.000, 3.500 οικογένειες, περίπου, οι Αρμένιοι 3.000, οι Τούρκοι 7.000 και οι διάφορων άλλων εθνικοτήτων 3.000.
Το 1915, στις αρχές του μήνα Μαΐου, οι Τούρκοι έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για τον αποδεκατισμό των Αρμενίων. Τα δεινοπαθήματα των Ελλήνων άρχισαν το 1919, με τη σύλληψη 80 προκρίτων και εξεχόντων μελών της ελληνικής κοινωνίας της Κερασούντος. Την εντολή για τη σύλληψή τους έδωσε ο Τοπάλ Οσμάν, ο σφαγιαστής των Κερασουντίων.
Οι Έλληνες αποτελούσαν πάντοτε την πλειοψηφία των κατοίκων της Κερασούντος. Οι συνοικίες, όπου ζούσαν, ήταν:
• Η συνοικία Κόκκαρη, στον ανατολικό τομέα της πόλης. Εδώ βρισκόταν η μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης, ο Άγιος Νικόλαος.
• Η συνοικία Σάιτας. Σ’ αυτήν βρισκόταν ο ναός της Αγίας τριάδας, η μικρότερη εκκλησία της Κερασούντος που ήταν παράλληλα και η εκκλησία του χριστιανικού νεκροταφείου.
• Η συνοικία Λιμένη, στο δυτικό τομέα της πόλης, όπου υπήρχε ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
• Η συνοικία Τσιναρλάρ, αμιγώς ελληνική.
• Η συνοικία Μπεγιούκ Παχτσέ, με οικογένειες ελληνικές και τούρκικες.
• Η συνοικία Τσιρόνη, στην παραλία της πόλης, κατοικούμενη αποκλειστικά από Έλληνες.
• Η συνοικία Γενί Γκιολ, με πληθυσμό μεικτό (Έλληνες και Τούρκους).
• Η συνοικία Υψηλόν, αμιγώς ελληνική, στο ανατολικό τμήμα της πόλης.
• Η συνοικία Φανάρι, στο δυτικό τμήμα της πόλης, αμιγώς ελληνική.
Μνημεία:
Εκκλησία του Αγίου Νικολάου που σήμερα είναι μουσείο, το ημιγυμνασιο και παρθεναγωγείο της Κερασούντας που σήμερα στεγάζεται το εμπορικό λύκειο της πόλης και φυσικά τα εξαιρετικά αρχοντικά της Τραπεζούντας που έχουν αναηρυχθεί διατηρητέα.
Επιμέλεια • Δημήτρης Τσαμπάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου